Այսպես նշվեց լեգենդար Մալխասի 70-ամյակը

Արամ Խաչատրյանի անվան համերգասրահում կայացավ խաչատրյանական միջազգային 3-րդ փառատոնի եզրափակիչ համերգը՝ կարծրատիպեր կոտրելու յուրօրինակ դրսևորմամբ: Փառատոնի հիմնադիրն է Հայաստանի պետական երիտասարդական նվագախումբը՝ Սերգեյ Սմբատյանի գլխավորությամբ:
Բեմում երկու նվագախումբ էր՝ Հայաստանի պետական երիտասարդականը՝ Սերգեյ Սմբատյանի և Հայաստանի պետական ջազ-նվագախումբը՝ ՀՀ վաստակավոր արտիստ Արմեն Հյուսնունցի ղեկավարությամբ:
Համերգային ծրագիրն ամբողջությամբ բաղկացած էր Արամ Խաչատրյանի ստեղծագործություններից, որոնք հնչեցին նորովի՝ սիմֆո-ջազ ոճի համադրումով, մեր անվանի մենակատարներ Վահագն Հայրապետյանի, Կամո Սեյրանյանի, այլոց նվագակցությամբ:
Հանրածանոթ մեղեդիների անսպասելի մատուցումը իսկական հրճվանք էր պատճառում հանդիսատեսին, որոնց թվում էին ՀՀ առաջին տիկինը, արվեստի նշանավոր դեմքեր և պարզ, սովորական երաժշտասերներ:
«Այշեի պարը»՝ «Գայանե» բալետից, և «Վալսը»՝ «Դիմակահանդեսից», հատկապես տպավորեցին, կարծում եմ, ոչ միայն ինձ: «Դիմակահանդեսի» հանրահայտ կտորը Վահագն Հայրապետյանի և Արմեն Հյուսնունցի՝ դաշնամուրասաքսոֆոնային երկխոսությամբ, վկայությունն էր տաղանդավոր անհատականությունների անսահմանափակ երևակայության և կատարողական վարպետության: Իսկ Վահագն Հայրապետյանի կողմից Խորհրդային Հայաստանի օրհներգի կատարումը, գոնե ինձ համար, շատ օրինաչափ էր: Մեկ անգամ չէ, որ նրանից լսել եմ խաչատրյանական օրհներգը «հայրենիք վերադարձնելու» հորդոր-պահանջը: Իսկապես որ մեր երկիրը կարիք ունի ճիշտ կոդավորման, որի կարևորագույն բաղկացուցիչն է օրհներգը: Խաչատրյանական շարականաբույր օրհներգի հնչյունների ներքո մենք վստահաբար կքայլենք ավելի ճիշտ ճանապարհով: Օրհներգի փայլուն կատարումից զատ, այս միտքը նաև բառացի ձևակերպեց իր խոսքում Վահագն Հայրապետյանը:
Համերգի ունկնդրին իրազեկվեց այն մասին, որ Սերգեյ Սմբատյանին շնորհվել է Ֆրանսիայի արվեստի, գրականության կոմանդորի կոչումը: Դա մի կոչում է, որին 1974 թվականին արժանացել է Արամ Խաչատրյանը: Երիտասարդականի դիրիժորը, որ Արմեն Հյուսնունցի ղեկավարությամբ կատարվող համարների ժամանակ ուշիմ աշակերտի նման ունկնդրում էր կատարումները հենց բեմում՝ անկյունում դրված աթոռին նստած, կատակախառն համեստությամբ արձագանքեց իր պարգևի մասին հայտարարությանը:

Ծրագիրը եզրափակեց օրվա հերոսը՝ 70-ամյա Լևոն Մալխասյանը, որի ծննդյան տարեդարձին էր նվիրված համերգը: Նրա կատարմամբ հնչեցին Առնո Բաբաջանյանի՝ Արամ Խաչատրյանին ձոնված գործերը:
Սիմֆո-ջազ երեկոն Արամ Խաչատրյանի ստեղծագործություններով հագեցնելը պատահական չէր: Խաչատրյանը ժամանակին այսպես է բնորոշել ջազը. «Ես սիրում եմ ջազը՝ իր պարգևած ուրախության համար: Արվեստի վերաբերյալ ավելի մեծ գովեստի խոսքեր ես չգիտեմ»:
Այդ երեկոն լեցուն էր Խաչատրյանի մատնանշած ուրախությամբ, որի համար մենք պարտական ենք նախ և առաջ տաղանդավոր երաժիշտներին, ապա և՝ համերգի հովանավորներին՝ ՀՀ նախագահի և «ՎիվաՍել» ՄՏՍ-ի գլխավորությամբ:

Կարինե ՌԱՖԱՅԵԼՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Անհամբեր ու սիրով եմ սպասում իր հերթական գրին, ես էդ գրի մշտամնա ընթերցողն եմ
• Դերենիկ Դեմիրճյանի ժառանգության արժևորումը՝ ժամանակակից գիտական խոսքով
• Երախտագիտություն՝ կինոլեզվով
• Դերենիկ Դեմիրճյան-145
• «Այս մար­դիկ չեն սի­րում մեր ժո­ղովր­դին, պատ­րաստ չեն նրա հոգ­սը կրե­լու՝ ա­ռանց պարգևավ­ճա­րի»
• «Պե­տու­թ­յու­նը կորց­րել է իր դեմ­քը, և ե­թե մենք թույլ տանք, որ այս ճգնա­ժամն ա­վե­լի խո­րա­նա, ուղ­ղա­կի կկոր­ծան­վենք»
• «Կա այս­պի­սի մի կար­ծիք՝ հարկ է ստեղ­ծել Հա­յաս­տան ամ­րոց-պե­տու­թ­յուն»
• «Մի բան հս­տակ է՝ այս իշ­խա­նու­թ­յուն­նե­րը պետք է ան­հա­պաղ հե­ռա­նան»
• «Ե­թե մեր մշա­կույ­թը լի­ներ բարձր մա­կար­դա­կի վրա, մենք այ­սօր­վա ող­բեր­գու­թ­յու­նը չէինք ու­նե­նա»
• «Մեր թշ­նա­մու գոր­ծած ո­ճիր­նե­րից ու հան­ցա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րից ոչ մե­կը թույ­լատր­ված չէր ո­րևէ օ­րեն­քով»
• «Ի սկզ­բա­նե մտա­ծել են ար­նա­քամ ա­նել ժո­ղովր­դին, բե­րել-հասց­նել մի վի­ճա­կի, որ հե­տո ա­սեն՝ դե՜, չդի­մա­ցանք, ու ստո­րագ­րեն այս փաս­տա­թուղ­թը»
• «Վեր­ջին տեխ­նո­լո­գիա­նե­րով զին­ված հա­րուստ, ան­պարտ բա­նակ, սե­փա­կա­նին զու­գա­հեռ՝ պե­տա­կան հզոր ար­դ­յու­նա­բե­րութ­յուն պի­տի ստեղ­ծենք»
• «Ե­թե հի­մա ենք գնում փոխ­զիջ­ման, դրա տակ ի՞նչ է են­թադր­վում. ինք­նաոչն­չա­ցո­ւ՞մ, ինք­նաս­պա­նու­թ­յո­ւ՞ն»
• «Աստ­ված մեզ հետ է և մեր ար­դար գոր­ծին զո­րա­վիգ»
• «Պար­տադր­ված պա­տե­րազ­մը, ի­հար­կե, ծանր բան է, բայց մենք պատ­րաստ էինք դրան»
• «Հա­նուն ազ­գի, հա­նուն հայ­րե­նի­քի զոհ­ված­նե­րի հե­րո­սու­թ­յու­նը չա­փա­նիշ­նե­րի փո­փո­խու­թ­յան են­թա­կա չէ»
• «Ինչ­պես Հի­սու­սը, այդ­պես էլ Նա­րե­կա­ցին Աստ­ծուց նե­րո­ղու­թ­յուն է խնդ­րում բո­լո­րիս մեղ­քե­րի հա­մար»
• «Մենք աշ­խար­հի մեջ ենք, ու աշ­խարհն է մեր մեջ. պար­զա­պես, որ­պես գաղտ­նի զենք, ու­նենք Ո­գին, որ մեզ պա­հել ու պա­հե­լու է»
• «Մենք Աս­տու­ծոյ փառք կու տանք, որ հայ­րե­նի­քը կը մնայ հայ­րե­նիք եւ մեր մնա­յուն հաս­ցէն»
• «Կար­դում էի այն ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րի ցան­կը, որ պատ­րաստ­վում են հա­նե­լու դպ­րո­ցա­կան դա­սագր­քե­րից, ու սար­սա­փում էի»

Մեկնաբանություններ